"Ολυμπιάδα 2004" - "Χρεωκοπία 2011": ίδιες πρακτικές, ίδιες νοοτροπίες, ίδιος ραγιαδισμός

Αρχές της δεκαετίας του 2000. Τρία-τέσσερα χρόνια μετά τις -δίκην μαραθωνοδρόμου- ιαχές "νικήσαμε" του Κ. Σημίτη για την ανάληψη των λεγόμενων Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 -χρόνια που κύλησαν με χαρακτηριστικό την πλήρη αβελτηρία ως προς την οργάνωση των αγώνων-, αρχίζουν οι περιβόητες "κίτρινες κάρτες" από τις αρμόδιες υποεπιτροπές της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής, που τελικά κλιμακώνονται με τελεσίγραφα της ίδιας της ολομέλειάς της. "Ή αλλάζετε το σχήμα, ή σας αφαιρούμε τους αγώνες" είναι η απειλή που "ίπταται" στον αέρα, και περιδεής η πολιτικοαθλητική ηγεσία καλεί ως σωτήρα τη Γιάννα Αγγελοπούλου, που θρυλείται ότι "πήρε τους Αγώνες", να αναλάβει το τιμόνι της οργανωτικής επιτροπής.

Στο μεταξύ, και ενώ η οργανωτική επιτροπή στελεχώνεται με κόσμο και κοσμάκη, με πολυτελή πακέτα αμοιβών ακόμα και για τους χαμηλόβαθμους υπαλλήλους, οι αβελτηρίες συνεχίζονται και τα χρονοδιαγράμματα εκτέλεσης των έργων πέφτουν έξω το ένα μετά το άλλο. Χωρίς από κανέναν να ζητούνται συγκεκριμένες ευθύνες, οι διεθνείς πιέσεις ξαναρχίζουν και επιτείνονται μάλιστα από τους εγχώριους "εθνικούς εργολάβους", που επικαλούμενοι τις καθυστερήσεις εξαναγκάζουν σε απευθείας αναθέσεις και εξακοντίζουν το κόστος κατασκευής στα ύψη. Μεγαλομανή σχέδια, όπως η "στέγη Καλατράβα" και το "Καλατραβάκι" (η εντελώς άχρηστη design πεζογέφυρα στο σταθμό μετρό "Κατεχάκη") υπαγορεύονται με βάση τις διεθνείς διασυνδέσεις των εμπνευστών τους στην ακόμα ισπανοκρατούμενη (λόγω της "κληρονομιάς" του Σάμαρανκ) Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή. Από κοντά και τα επανειλημμένα αγγλοαμερικανικά δημοσιεύματα που εξέφραζαν "ζωηρές ανησυχίες" για το κατά πόσον θα είναι ασφαλείς οι αγώνες -μέχρι που κλείστηκε η περίφημη συμφωνία για το C4I και, αίφνης, οι επικείμενοι αγώνες μετατράπηκαν στους... ασφαλέστερους όλων των εποχών.

Μία δεκαετία μετά, τη θέση της ΔΟΕ παίρνει η τρόικα. Αυτή τη φορά το διακύβευμα δεν είναι κάποιο πολυεθνικό πανηγυράκι, αλλά το περιβόητο δημόσιο χρέος και η διατήρηση της διασωληνωμένης εθνικής οικονομίας στην εντατική των "δόσεων". Οι πιέσεις για απευθείας αναθέσεις των ολυμπιακών έργων γίνονται τώρα πιέσεις για μαζική εξαθλίωση των Ελλήνων και για... fast track ξεπούλημα του εθνικού μας πλούτου έναντι πινακίου φακής. Τίποτε δεν φαίνεται να έχει αλλάξει στη νοοτροπία των ελληνικών κυβερνήσεων. Ο ίδιος ραγιαδισμός, η ίδια τυφλή υποταγή σε κάθε αξίωση των ξένων και των ντόπιων κέντρων και παράκεντρων. Χωρίς να προβάλουν την παραμικρή αντίσταση, χωρίς να κάνουν την παραμικρή διαπραγμάτευση, σπεύδουν να υπερθεματίσουν στην εφαρμογή των απαιτήσεων αδιαφορώντας για τα αποτελέσματα, ακόμα κι όταν αυτά καθίστανται προφανή.

Οι ελάχιστες φωνές που, ήδη από την εποχή της διεκδίκησης, τολμούσαν να προειδοποιήσουν για τις συνέπειες της διοργάνωσης Ολυμπιακών Αγώνων από ένα κράτος σαν την Ελλάδα, ρίφθηκαν στο πυρ το εξώτερον με τη ρετσινιά του "ανθέλληνα". Τις συνέπειες αυτές τις βλέπουμε πια για τα καλά, τις νιώθουμε και τις πληρώνουμε. Σήμερα, κατ' αναλογία, εκείνοι που με στεντόρεια φωνή μιλούν για τις καταστροφικές συνέπειες των αλλεπάλληλων μνημονίων χλευάζονται και λοιδωρούνται ως "λαϊκιστές και ανεύθυνοι". Τις συνέπειες όμως, ήδη τις νιώθουμε κι αυτές για τα καλά στο πετσί μας. Και -το χειρότερο- θα μας αποτελειώσουν οριστικά, θέτοντας σε κίνδυνο ακόμα και πτυχές της εθνικής μας επιβίωσης.

Ανωμαλίε εις τας συναβλίε

Οι... μαθουσάλες επισκέπτες του ιστολογίου ίσως να θυμούνται την παραπάνω θρυλική γελοιογραφία του Μέντη Μποσταντζόγλου (Μποστ), γραμμένη στο γνωστό γραμματικό ιδίωμα που τον καθιέρωσε. (Κάντε κλικ πάνω της για να τη δείτε ολόκληρη.)

Στην πιο σύγχρονη Ελλάδα, η πιο συνηθισμένη ανωμαλία στις συναυλίες είναι διαφορετική. Πρόκειται για το λεγόμενο "ντου".

Οι θεατές-"κορόιδα" που έχουν πληρώσει εξ ολοκλήρου το εισιτήριο βλέπουν αίφνης στίφη τζαμπατζήδων, στους οποίους άνοιξε διάπλατα τις πόρτες η διοργανώτρια εταιρεία επειδή “δέχεται πιέσεις”, να μπαίνουν μπροστά τους και να απολαμβάνουν τη συναυλία ενώ οι ίδιοι, μολονότι πλήρωσαν αδρά, δε βλέπουν τίποτα. Και φυσικά, ούτε λόγος για επιστροφή των χρημάτων του εισιτηρίου από τη διοργανώτρια εταιρεία στα "κορόιδα".

Προφανώς η κυβέρνηση, υπό την πίεση του ΔΝΤ, αποφάσισε να βαδίσει στα γνώριμα χνάρια της ανωμαλίας αυτής παίζοντας το ρόλο της διοργανώτριας εταιρείας.

Όταν, βέβαια, βλέπουμε τέτοια φαινόμενα στις συναυλίες, όλοι λέμε “αυτή είναι η Ελλάδα, κανένας κανόνας δεν τηρείται, όλα είναι μπάχαλο” και αγανακτούμε. Τώρα, που το ίδιο “ντου” κάποιοι το βαφτίζουν “αναγκαία απελευθέρωση των αγορών” όχι μόνο σφυρίζουμε αδιάφορα, αλλά ζητάμε να… γενικευτεί κιόλας. Δηλαδή “ντου από παντού”, όπως ριμάρει και κάποιο σύνθημα.

Δεν υποστηρίζω τη διατήρηση του καθεστώτος των "κλειστών επαγγελμάτων". Εξίσου όμως δεν μπορεί να γίνεται ανεκτή η ασυνέχεια του κράτους και ο εμπαιγμός επαγγελματιών τους οποίους οι κυβερνήσεις επί σειρά δεκαετιών αφαίμασσαν συστηματικά και τώρα τους ρίχνουν στην απαξίωση των επενδύσεών τους επειδή "έτσι επιτάσσει το ΔΝΤ και η ΕΕ".

Ελλάδα - Ανατολική Γερμανία: βίοι παράλληλοι

Όσοι έχουν ασχοληθεί λίγο με την πρόσφατη ιστορία της Γερμανίας –μιας χώρας στην οποία εσχάτως αρεσκόμαστε να βλέπουμε μάγισσες και δράκους–, μπορούν να διαπιστώσουν αβίαστα ότι η κατάσταση της οικονομίας της Ελλάδας θυμίζει πλέον έντονα την πολιτική κατάσταση στην πρώην Ανατολική Γερμανία (ΓΛΔ) λίγο πριν, αλλά και λίγο μετά από την πτώση του Τείχους.

Μήνες πριν από την πτώση είχε ήδη ξεκινήσει το κύμα μαζικής εξόδου πολιτών από τη χώρα μέσω των "διακοπών" στην Ουγγαρία (η οποία είχε ήδη ανοίξει τα σύνορά της με την Αυστρία), αλλά ο Χόνεκερ περί άλλα ετύρβαζε. Καμία αυτοκριτική, κανένας προβληματισμός, μόνο υμνολόγια στα «επιτεύγματα του Σοσιαλισμού» και απαξιωτικές κρίσεις, του τύπου «δεν θα χύσουμε ούτε ένα δάκρυ γι’ αυτούς», προς τους πολίτες που εγκατέλειπαν τη χώρα. Παράλληλα, γιόρταζε τα σαραντάχρονα της ΓΛΔ με φιέστες και παράτες, διαβεβαιώνοντας τους προσκεκλημένους του ότι «ο Σοσιαλισμός σε γερμανικό έδαφος εδράζεται σε σταθερά θεμέλια».

(Τι μας θυμίζουν αυτά εις τα καθ’ ημάς; Ίσως τις βαρύγδουπες δηλώσεις «δεν θα την πληρώσει ο κοσμάκης», που έκανε ο Γιώργος στις Βρυξέλλες το Δεκέμβριο –τότε δηλαδή που νόμιζε ότι μπορούσε να το παίξει σκληρός– και αργότερα, όταν οι υπουργοί του τραβούσαν δήθεν «κόκκινες γραμμές» και δεν συζητούσαν για περικοπές στον 13ο και στον 14ο μισθό.)

Αμέσως μετά την πτώση του Χόνεκερ (μέσω εσωκομματικής συνωμοσίας στο Πολίτμπυρο του SED), ο νέος ηγέτης της χώρας, ο Έγκον Κρεντς, έκανε κάποια δημόσια αυτοκριτική για τα «λάθη του παρελθόντος» και υποσχέθηκε «μεταρρυθμίσεις», χωρίς όμως να ικανοποιεί το λαό που ήδη είχε ξεκινήσει να κατεβαίνει στους δρόμους με μεγάλες διαδηλώσεις σχεδόν καθημερινά και ζητούσε ελεύθερες εκλογές.

(Τι μας θυμίζουν αυτά εις τα καθ’ ημάς; Ίσως την παραδοχή του Γιώργου περί «απώλειας της εθνικής κυριαρχίας», τα πρώτα φορομπηχτικά μέτρα του Φεβρουαρίου, που φυσικά δεν έπεισαν τις αγορές, καθώς και τα επόμενα, σκληρά δημοσιονομικά μέτρα του Μαρτίου συνοδευόμενα από διαβεβαιώσεις ότι «έχουμε πλέον το πιστόλι στο τραπέζι» μετά από τη θριαμβολογική ανακοίνωση του περιλάλητου «μηχανισμού στήριξης». Όλα αυτά, όπως ήταν επόμενο, εξακολούθησαν να μην πείθουν κανέναν και τα spreads τραβούσαν την ανηφόρα με σημαίες και με ταμπούρλα.)

Όταν στο Βερολίνο έπεσε πια και το Τείχος, η ηγεσία της χώρας εξακολουθούσε να εμμένει αδιαπραγμάτευτα στην κρατική οντότητα της ΓΛΔ ως ανεξάρτητης χώρας.

(Τι μας θυμίζουν αυτά εις τα καθ’ ημάς; Ίσως τις ψευτομάγκικες δηλώσεις του Γ. Παπακωνσταντίνου για «απώλεια των πουκαμίσων των κερδοσκόπων» που, όπως έγραψε το φίλιο blog antinews, εξελίσσεται σε απώλεια των δικών μας… εσωρούχων από τους κερδοσκόπους.)

Τελικά, η κρατική και κομματική ηγεσία της Ανατολικής Γερμανίας, παρά τις «ενέσεις μεταρρυθμίσεων» που επιχείρησε απεγνωσμένα να κάνει, δεν άντεξε ούτε έναν μήνα μετά από την πτώση του Τείχους. Κατέρρευσε σύσσωμη υπό το βάρος της γενικευμένης λαϊκής απαίτησης για εκλογές και –κυρίως– για διάλυση της ίδιας της χώρας και για επανένωση με τη Δυτική Γερμανία.

(Τι μας θυμίζουν αυτά εις τα καθ’ ημάς; Τίποτα προς το παρόν, αλλά ίσως σύντομα να μας θυμίζουν τη –de jure πλέον– χρεωκοπία και την αναγκαστική αναδιαπραγμάτευση του χρέους μας.)

Η επανένωση της Γερμανίας, για τους πρώην Ανατολικογερμανούς πολίτες, δεν ήταν το τέλος του δρόμου. Απεναντίας, ήταν μόνο η αρχή, με την ανεργία να γιγαντώνεται στα πρώην ανατολικά ομόσπονδα κράτη και το νεοναζισμό να βρίσκει πρόσφορο έδαφος στις μάζες που ένιωσαν να ρίχνονται στο περιθώριο. Μήπως και η –αναπόφευκτη, όπως όλα δείχνουν, αργά ή γρήγορα– επαναδιαπραγμάτευση του χρέους θα είναι μόνο η αρχή για τους Έλληνες πολίτες;

"Τα ορφανά των Παπανδρέου"

Στη Ρουμανία του Νικολάε και της Έλενας Τσαουσέσκου, τόσο η άμβλωση όσο και η αντισύλληψη ήταν ρητώς απαγορευμένες. Πιστός στο μεγαλομανές όραμά του, ο Τσαουσέσκου είχε βάλει στόχο να υπερδιπλασιάσει τον πληθυσμό της Ρουμανίας. Έτσι, και σε συνδυασμό με τις αιματηρές στερήσεις στις οποίες υποβλήθηκε ο ρουμανικός λαός ιδίως στη δεκαετία του '80, το αποτέλεσμα της απαγόρευσης αυτής ήταν πολλά βρέφη να εγκαταλείπονται στα ορφανοτροφεία, όπου μεγάλωναν -όσα κατάφερναν να επιβιώσουν- σε άθλιες συνθήκες. Όταν, αμέσως μετά από την κατάρρευση του καθεστώτος το 1989, το θέμα αναδείχθηκε και γνώρισε παγκόσμια δημοσιότητα, αυτή η γενιά των ορφανών παιδιών έγινε γνωστή ως "τα ορφανά των Τσαουσέσκου".

Στην Ελλάδα του Ανδρέα και του Γιώργου Παπανδρέου, μια άλλη γενιά "ορφανών" εκκολάπτεται με την επικείμενη βίαιη επέλαση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Ίσως να μην πρόκειται για ορφάνια με την κυριολεκτική έννοια της απώλειας των φυσικών γονέων, αλλά για εγκατάλειψη των "παιδιών" μιας συγκεκριμένης νοοτροπίας την οποία εξέθρεψαν επιλογές δεκαετιών. Ο γιγαντισμός του δημόσιου τομέα, που ξεκίνησε επί Ανδρέα Παπανδρέου και συνεχίστηκε ανεξάρτητα από το ποιος βρισκόταν στην εκάστοτε κυβέρνηση, άνοιξε διάπλατα τις πόρτες σε προσλήψεις με καθαρά πελατειακά κριτήρια, αποστερημένα από κάθε έννοια αριστείας και αξιολόγησης γνώσεων και δεξιοτήτων. Τώρα, επί Γιώργου Παπανδρέου, αυτή η εποχή τελειώνει αναγκαστικά, μετά από τις άτεγκτες εντολές του ΔΝΤ. Μια ολόκληρη γενιά εργαζομένων στο Δημόσιο και στις χρεωμένες ΔΕΚΟ ετοιμάζεται να απολυθεί και, μοιραία, να ριχτεί στο περιθώριο της ζωής.

Δυστυχώς, δεν θα πρόκειται για "συνηθισμένες" περιπτώσεις ανεργίας που θα μπορεί να αντιμετωπιστεί με τα γνωστά, έστω και αναποτελεσματικά, εργαλεία. Σε μεγάλο βαθμό οι υπάλληλοι αυτοί είναι υποεκπαιδευμένοι και στερούνται ανταγωνιστικών επαγγελματικών δεξιοτήτων. Καθώς στις περισσότερες δημόσιες υπηρεσίες η κατάρτιση των υπαλλήλων εθεωρείτο από τους προϊσταμένους ως "περιττή πολυτέλεια" ή αντιμετωπιζόταν ως "τουρισμός" από όσους επιλέγονταν να συμμετέχουν σε σεμινάρια, μεγάλη μάζα των υπαλλήλων έμαθε να ακολουθεί μηχανιστικές ρουτίνες για χρόνια και δεν ανέπτυξε ποτέ την ικανότητα ανάληψης πρωτοβουλιών. Ακόμα και οι κάτοχοι αξιόλογων προσόντων, οι οποίοι -κυρίως μέσω των διαγωνισμών του ΑΣΕΠ- βρέθηκαν "par excellence" στο Δημόσιο να συγχρωτίζονται με αποφοίτους στοιχειώδους εκπαίδευσης, έχουν συνθλιβεί στις μυλόπετρες της ραστώνης, της ελλιπούς αξιοποίησης και της νοοτροπίας της ήσσονος προσπαθείας και βλέπουν πια τις γνώσεις τους να έχουν απαξιωθεί και τις δεξιότητές τους να έχουν παραμείνει στάσιμες, γνωρίζοντας καλά ότι μετά την απόλυσή τους δεν θα μπορούν να έχουν καμία τύχη σε μια ιδιαίτερα απαιτητική αγορά εργασίας. Ανυποψίαστοι ακόμα, θα περιέλθουν σε απόγνωση όταν συνειδητοποιήσουν τι θα τους περιμένει "εκεί έξω". Όλοι αυτοί, δεκάδες -ίσως και εκατοντάδες- χιλιάδες άνθρωποι, είναι οι υποψήφιοι για να μείνουν γνωστοί στην Ιστορία ως "τα ορφανά των Παπανδρέου".

Στη Ρουμανία, τα "ορφανά των Τσαουσέσκου" είχαν τουλάχιστον να προσβλέπουν στην ενδεχόμενη υιοθεσία τους από τα άτεκνα ζευγάρια της Δύσης, τα οποία άρχισαν να συρρέουν στα ρουμανικά ορφανοτροφεία αμέσως μετά το άνοιγμα των συνόρων. Στην Ελλάδα, με τις διαγραφόμενες εξελίξεις στην αγορά εργασίας λόγω της μακροχρόνιας ύφεσης, σε τι θα έχουν άραγε να ελπίζουν τα "ορφανά των Παπανδρέου";

Ο Μπράουν, ο Φίσερ κι ο Κραφτ / ξανάσμιξαν πάλι και φτιάξανε τραστ...

Είναι πραγματικά απίστευτο το πώς ορισμένα τραγούδια είναι βγαλμένα μέσα από τη ζωή και επιβεβαιώνονται διαχρονικά, ξανά και ξανά. Οι (ελαφρώς πρεσβύτεροι) θαμώνες του blog, υποθέτω ότι θα θυμάστε το εξαιρετικό τραγούδι "Ο Τρίτος Παγκόσμιος" του Μάνου Λοΐζου. Για μια ακόμη φορά βρήκε απόψε την καλύτερη δυνατή ενσάρκωσή του, μετά από την αιφνιδιαστική ανακοίνωση των προχωρημένων συζητήσεων που γίνονται για συγχώνευση της Olympic Air με την Aegean, με διατήρηση του ονόματος της πρώτης, αλλά με ισχυρότερη την εκπροσώπηση της δεύτερης στη μετοχική σύνθεση της εταιρείας που θα προκύψει. Ήδη τα δημοσιογραφικά "παπαγαλάκια" ξεκίνησαν να παρουσιάζουν τη συγχώνευση ως "επιβεβλεμένη από τις διεθνείς συνθήκες, για την επιβίωση των εταιρειών". Κι ας οδηγήσει, όπως είναι αναμενόμενο, σε (τιμολογιακά) μονοπωλιακές καταστάσεις χειρότερες κι από εκείνες της πάλαι ποτέ πανίσχυρης κρατικής "Ολυμπακής" που ΑΛΩΝΙΖΕ χωρίς αντίπαλο στις πτήσεις εσωτερικού.

Όταν, βέβαια, ολοκληρώθηκε η ιδιωτικοποίηση της "Ολυμπιακής" και η MIG άρχισε τις παραγγελίες αεροσκαφών για το στόλο της (νέας) Olympic Air, οι υποψιασμένοι κατάλαβαν τι εμέλλετο να συμβεί -απλώς, δεν περίμεναν ότι θα συνέβαινε τόσο σύντομα. Όταν ο υποτιθέμενος βασικός σου ανταγωνιστής (Aegean) έχει σε εξέλιξη φιλόδοξο πρόγραμμα παραγγελίας μεγάλων αεροσκαφών jet, το να αγοράζεις εσύ μικρομεσαία ελικοφόρα δεν δείχνει διάθεση ανταγωνιστική, αλλά μάλλον... συμπληρωματική. Με λιανοντούφεκα δεν αντιμετωπίζεις βαρύ πυροβολικό, άρα προφανώς έχεις ως ανομολόγητο στόχο να ΑΥΤΟΜΟΛΗΣΕΙΣ στις τάξεις του "εχθρού".

Τι θα μείνει, λοιπόν, για να θυμόμαστε από την όλη -άκρως περιπετειώδη- ιστορία της ιδιωτικοποίησης της "Ολυμπιακής", με την (υποτιθέμενη) αίσια κατάληξη;
-Τις... πατριωτικές κορώνες του μεγαλοραντιέρη Βγενόπουλου, που ούτε λίγο, ούτε πολύ προσπαθούσε να πείσει τον ελληνικό λαό ότι μπήκε στην κούρσα της διεκδίκησης "για την Ελλάδα, ρε γαμώτο".
-Την αντίδραση του Βασιλάκη της Aegean, που προσπάθησε (δήθεν) να μπλοκάρει την πώληση της ΟΑ στη MIG (με την υποστήριξη της Ντόρας, όπως αποκαλύφθηκε αργότερα). Κάτι που, τελικά, αποδεικνύεται ότι ήταν όπως τα... συνήθη "ναζάκια" των ερωτευμένων.
-Τις διθυραμβικές δηλώσεις του Καραμανλή και του Χατζηδάκη, που επαίρονταν ότι... πρόταξαν τα στιβαρά τους στήθη και δεν ενέδωσαν στις απειλές της Aegean, προκειμένου να...διασφαλίσουν τον ανταγωνισμό.

Ποιος ήταν ο μεγάλος κερδισμένος; Μα φυσικά, για μια ακόμη φορά, ο ΑΡΧΙΚΕΡΔΟΣΚΟΠΟΣ Βγενόπουλος. Όπως τότε με τον ΟΤΕ. Περίπου ο ίδιος αριθμός μηνών είχε περάσει από τότε που τον αγόρασε μέχρι που τον πούλησε στη Deutsche Telekom.

Ποιο είναι το ηθικό δίδαγμα; Ανταγωνισμός στην Ελλάδα: δεν άκουσα... πώς είπατε;... ορίστε;... συγγνώμη κύριε, ποιος είστε;

Και, βέβαια, εν κατακλείδι:
"...ο Μπράουν, ο Φίσερ κι ο Κραφτ
ξανάσμιξαν πάλι και φτιάξανε τραστ..."

Ό,τι (καμώνεται πως) παίρνει από τις τράπεζες η Λούκα, τους το δίνει πίσω ο Γιώργος!

Τα βασικά σημεία της φοροκαταιγίδας που εξήγγειλε χθες ο υπουργός Οικονομικών -πρώην σύμβουλος του αχαμνού λογιστάκου, για να μην ξεχνιόμαστε- έχουν συζητηθεί ήδη εκτενώς. Και πέρα από τη βαθιά δομική αντίφαση να... τιμωρείται η αποταμίευση -αφού οι φορολογούμενοι, για να εξασφαλίσουν το αφορολόγητο όριο, υποχρεώνται να καταναλώσουν εκόντες-άκοντες το 30% του εισοδήματός τους- την ώρα που υποτίθεται ότι η αλόγιστη κατανάλωση έφερε τη χώρα σ' αυτό το χάλι, αξίζει ο προσεκτικός παρατηρητής να σταθεί σε μια άλλη διάταξη, φαινομενικά "αθώων" και "αγαθών" προθέσεων, που όμως δείχνει για μια ακόμα φορά τη σωβρακοκατεβαστική στάση της κυβέρνησης έναντι των τραπεζών.

Μιλάμε για τη διάταξη με την οποία καθίσταται... παράνομη (!) η χρήση μετρητών για συναλλαγές αξίας άνω των 1.500 ευρώ. Εκτός από την προφανή αντισυνταγματικότητά της, που θα καταπέσει με την πρώτη προσφυγή στο ΣτΕ, αυτό που κρύβεται πίσω από την εν λόγω διάταξη είναι ο εξαναγκασμός των πολιτών στη χρήση πιστωτικών καρτών. Αφού πλέον για τις συναλλαγές αυτής της αξίας θα απαιτείται η χρήση πιστωτικής ή χρεωστικής κάρτας, και με δεδομένο ότι οι συντριπτικά περισσότερες επιχειρήσεις διαθέτουν "μηχανάκια" που διεκπεραιώνουν μόνο πιστωτικές συναλλαγές, θα υποχρεωθούν πλέον όλοι να αποκτήσουν πιστωτική κάρτα, ακόμα κι αν δεν τη χρειάζονται, ακόμα κι αν δεν τη θέλουν. Ακόμα και υπερήλικες, οι οποίοι π.χ. θα θέλουν να κάνουν ένα μερεμέτι στο σπίτι τους, το οποίο θα κοστίσει λίγο παραπάνω από 1.500 ευρώ, και οι οποίοι δεν θα επρόκειτο αλλιώς να χρησιμοποιήσουν πιστωτική κάρτα.

Μεγάλοι κερδισμένοι από αυτή την καταναγκαστική στροφή στο πλαστικό χρήμα, ποιοι μπορούν να είναι; Μα, φυσικά, τα... "ευαγή" ιδρύματα που το εκδίδουν. Ακόμα κι αν ο κατ' ανάγκην χρήστης μιας πιστωτικής κάρτας επιδείξει σιδηρά αυτοπειθαρχία και -πράγμα δύσκολο- δεν υποκύψει στον πειρασμό του υπερκαταναλωτισμού με δανεικά, θα υποχρεώνεται να καταβάλει, τουλάχιστον, την ετήσια συνδρομή για τη χρήση της.

Από τη μία η Λούκα (καμώνεται πως) τα παίρνει από τις τράπεζες υπέρ των καταχρεωμένων δανειοληπτών, από την άλλη ο Γιώργος τούς τα δίνει πίσω -και με το παραπάνω...

Η αγροτική τάξη "αγωνίζεται". Στα χαμάμ του Αγκίστρου!

Δεν ξέρω πόσοι πρόσεξαν μια “μικρή” λεπτομέρεια σχετικά με τον περίφημο "αγώνα" των αγροτών που διεξάγεται -όπως κάθε χρόνο τέτοιες μέρες- με ιδιαίτερη... ζέση (προφανώς από το τσίπουρο στα ΚΑΦΕΝΕΙΑ, ενώ τα τρακτέρ φυλάνε με... μεροκάματο οι ανασφάλιστοι αλλοδαποί τους οποίους έχουν και στα χωράφια).

Το Σάββατο συνεδρίαζε, λέει, κάποιο “κοινό συντονιστικό όργανο” των αγροτών της Μακεδονίας και της Θεσσαλίας. Ξέρετε πού βρήκε, όλως “τυχαίως”, να συνεδριάσει το εν λόγω “όργανο”; Όχι στο (μπλόκο του) Προμαχώνα, αλλά σε ένα γειτονικό χωριό, το Άγκιστρο, το οποίο βρίσκεται 8 χιλιόμετρα ανατολικότερα, σε σημείο εντελώς απομακρυσμένο από το κεντρικό οδικό δίκτυο. Πρακτικά, ο δρόμος που συνδέει τον Προμαχώνα με το Άγκιστρο, σταματάει σε αυτό.

Αν αυτό εξακολουθεί να μη λέει τίποτα σε κάποιους, ίσως να μη γνωρίζουν ότι στο Άγκιστρο υπάρχουν τα καλύτερα, ίσως, φυσικά ΧΑΜΑΜ της Ελλάδος και, προφανώς, οι αγρότες των Σερρών είπαν να γνωρίσουν στους θεσσαλούς συναδέλφους τους την… παραδοσιακή μακεδονίτικη φιλοξενία του φυσικού spa!

Η αγροτική τάξη θέλει καλοπέραση. Εμ, τι νομίζατε;

Και μετά μας φαίνεται και περίεργο που μέχρι και οι Βούλγαροι μας ρίχνουν μια κλωτσιά στο κεφάλι -για να πάμε ακόμα παρακάτω οικονομικά- στέλνοντάς μας στο ευρωδικαστήριο, και που ο πρωθυπουργός τους αποφασίζει να πάρει την κατάσταση στα χέρια του και να διαπραγματευτεί Ο ΙΔΙΟΣ, στην “ουδέτερη ζώνη” μεταξύ των δύο χωρών (λες και είναι… κυανόκρανος), για να ανοίξουν οι δρόμοι! Πώς όμως να μην έρθει αυτός να κάνει κουμάντο, όταν οι δικές μας “αρχές” κάθονται απαθείς και παρακολουθούν τον κάθε Μπούτα να χαλαρώνει τα πλαδαρά του πατσόκοιλα στα χαμάμ του Αγκίστρου έχοντας παραλύσει το (εσωτερικό και εξωτερικό) εμπόριο της χώρας;

Πού 'σαι... Ρωμαίε, να τους ξεφουσκώσεις (πάλι) τα λάστιχα!

"Λεφτά, δεν έχουμε. Χρόνο, όμως, έχουμε."

Στη Χιλή του Πινοσέτ (αμέσως μετά την ανατροπή του Σαλβαδόρ Αλλιέντε), μια ομάδα περίπου 25 νεαρών οικονομολόγων που σπούδασαν υπό τον (γκουρού του νεοφιλελευθερισμού) Μίλτον Φρίντμαν στο Πανεπιστήμιο του Σικάγου, κλήθηκαν από τη στρατιωτική χούντα ως Μεσσίες να αναλάβουν εν λευκώ την οικονομική πολιτική της χώρας, καθώς οι στρατηγοί δεν ήξεραν τίποτε από οικονομικά. Οι πολιτικές που εφάρμοσαν τα αποκαλούμενα "Chicago Boys" έπληξαν βίαια τις οικονομικά κατώτερες τάξεις και προκάλεσαν σημαντική πτώση του βιοτικού επιπέδου του λαού.

Στην Ελλάδα του Γιωργάκη, βλέπουμε μια παραλλαγή του σεναρίου να επαναλαμβάνεται. Χαμηλόβαθμοι υπάλληλοι της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών έρχονται στην Αθήνα και υποβάλλουν Έλληνες υπουργούς σε κανονική ΑΝΑΚΡΙΣΗ, εκφράζοντας απερίφραστα τη δυσπιστία τους για την αποτελεσματικότητα των οικονομικών πολιτικών που ακολουθούν διαχρονικά οι ελληνικές κυβερνήσεις, ενώ παράλληλα "συνταγογραφούν" σκληρά μέτρα με την εντολή αυτά να εφαρμοστούν "εδώ και τώρα". Όπως πολύ εύγλωττα απεικονίζει σε σχετικό άρθρο το φίλιο blog antinews, "η Ελλάδα ανήκει στους Ευρωπαίους (πλέον)".

Όμως, πέρα από τη στενή χρηματοοικονομική διάσταση της αναξιοπιστίας της Ελλάδας, είναι και οι αλλεπάλληλες ΚΩΛΟΤΟΥΜΠΕΣ της πολιτικής ηγεσίας που οδηγούν τα "Chicago Boys" των Βρυξελλών στην αποθράσυνση. Όταν ο Γιωργάκης προκελογικά διαβεβαιώνει ότι "λεφτά, υπάρχουν", κατόπιν "ανακαλύπτει" -σα να μην ήταν χρέος του να το κάνει ενόσω βρισκόταν στην αντιπολίτευση- ότι "οι αριθμοί δεν είναι αληθινοί" και χρειάζονται σκληρά μέτρα, ύστερα πηγαίνει στη Σύνοδο Κορυφής και -παρουσιαζόμενος εντελώς εκτός τόπου και χρόνου- δηλώνει πομπωδώς ότι "δεν πρόκειται να την πληρώσει ο κοσμάκης με σκληρά μέτρα", ενώ τέλος προσγειώνεται ανώμαλα και καλεί για "μεγάλες αλλαγές, γιατί απειλείται η εθνική μας κυριαρχία", πώς περιμένουμε να μη μας πάρουν στο ψιλό οι γραφειοκράτες της Κομισιόν και να μην υποβάλουν τους υπουργούς σε εξευτελιστικές, ανακριτικού τύπου, δοκιμασίες;

Όπως ήδη φάνηκε από χθες, τα ΜΜΕ διαπλοκής άρχισαν να παρουσιάζουν, ούτε λίγο, ούτε πολύ, ως "εθνικά υπερήφανη" την... αντίσταση της κυβέρνησης στις "ιταμές προκλήσεις των γραφειοκρατών". Και μπορεί αυτή η συνταγή -δοκιμασμένη παλαιόθεν, από τον πατέρα του σημερινού πρωθυπουργού- να στοχεύει αποκλειστικά σε εσωτερική κατανάλωση, δεν αντιμετωπίζει όμως την κύρια γενεσιουργό αιτία της ταπείνωσης που υφίσταται η Ελλάδα: το έλλειμμα πολιτικής συνέπειας, το οποίο εκτοξεύει περαιτέρω την αναξιοπιστία μας και αποθρασύνει τα "Chicago Boys" των Βρυξελλών.

Στην εξαιρετική ταινία "Μπραζιλέρο" του Σωτήρη Γκορίτσα, η οποία πραγματεύεται τα πολυμήχανα τεχνάσματα που μετέρχεται ο επιδοτούμενος νεοέλληνας για να κοροϊδέψει τους "κουτόφραγκους" ελεγκτές της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, το "ζουμί" συμπυκνώνεται στην ανεπανάληπτη ατάκα: "Λεφτά, δεν έχουμε. Χρόνο, όμως, έχουμε". Με βάση αυτό το μόττο δείχνει να πορεύεται και η κυβέρνηση. Προσπαθώντας να "αγοράσει" χρόνο για να μεταθέσει -για μια ακόμα φορά- στο μέλλον τις συνέπειες της πολιτικής της α-συνέπειας.

Το κράτος έχει συνέχεια. Στην απάτη και στο παπατζηλίκι!

Διαμαρτύρονται ορισμένοι ότι το κράτος, λέει, "δεν έχει συνέχεια". Πώς δεν έχει! Έχει και παραέχει: συνέχεια στη φοροεπιδρομή και στην κοροϊδία!

Εν αρχή ην -την άνοιξη- η επικοινωνιακού χαρακτήρα κίνηση της μείωσης του Ειδικού Τέλους Ταξινόμησης για μερικούς μήνες. Με την κίνηση αυτή, η τότε κυβέρνηση έδωσε με σαφήνεια το μήνυμα "πηγαίνετε κι αγοράστε μεγάλου κυβισμού αυτοκίνητα", αφού στις μεγάλες κατηγορίες η μείωση ήταν εντυπωσιακά υψηλή. Πολλοί τότε "τσίμπησαν" σα χάννοι και έτρεξαν να αγοράσουν θηριώδη SUV. Μόνο που, η ίδια κυβέρνηση, αμέσως μετά τη λήξη της μείωσης, ανακοίνωσε ένα ειδικό ετήσιο χαράτσι (επιπλέον των αυξημένων τελών κυκλοφορίας) για τα αυτοκίνητα άνω των 2.000 κ.εκ.!

Παράλληλα, λίγο πριν από την πτώση της, η προηγούμενη κυβέρνηση εξαγγέλλει απόσυρση παλαιών αυτοκινήτων. Η τότε αντιπολίτευση, προκειμένου να μη δυσαρεστήσει κανέναν εν δυνάμει ψηφοφόρο, φτάνει στο σημείο να... υπερθεματίσει κιόλας, εξαγγέλλοντας... βελτίωση των όρων της απόσυρσης. Φευ όμως! Όταν ήρθε στην εξουσία αποφάσισε να κάνει "γαργάρα" την εξαγγελία και, όχι μόνο επιδείνωσε, αλλά και κατάργησε εντελώς εν μία νυκτί την απόσυρση!

Πέρα από τις προφανείς επιπτώσεις στην αγορά αυτοκινήτου, οι οποίες ελάχιστα θα μας απασχολούσαν αν ανάμεσά τους δεν υπήρχαν και οι μαζικές απολύσεις, υπήρξαν και επιπτώσεις σε πολλούς υπηκόους-"θύματα" οι οποίοι θεώρησαν ότι, αν μη τι άλλο, το κράτος έχει συνέχεια και συνέπεια. Και παρήγγειλαν νέο αυτοκίνητο σκοπεύοντας να αποσύρουν το παλιό 15 μέρες πριν παραλάβουν το νέο, ώστε στο διάστημα μεταξύ παραγγελίας και παραλαβής -που συνήθως είναι περίπου 3 μήνες- να μπορούν να εξυπηρετούνται. Και, επιπλέον, υπολόγιζαν σε αυτά τα 2.000-2.500 ευρώ που θα έπαιρναν από την απόσυρση, προκειμένου να πληρώσουν το νέο αυτοκίνητο. Χρειάζονται μαντικές ικανότητες για να καταλάβει κάποιος πού θα οδηγηθούν όλοι αυτοί; Μα, φυσικά, στις... τράπεζες, αυτές τις... "μεγάλες μας φίλες", στις οποίες από τη μία η Κατσέλη καμώνεται ότι θέλει να "βάλει χέρι", κι από την άλλη η Μπιρμπίλω και ο πρώην συνεργάτης του αχαμνού λογιστάκου -για να μην ξεχνάμε τι ήταν ο Παπακωνσταντίνου- σπρώχνει κόσμο σ' αυτές για την αναγκαστική σύναψη επαχθών δανείων.

Αυτή είναι, λοιπόν, η περιβόητη "συνέχεια του κράτους" στην Ελλάδα. Συνέχεια στην ΑΠΑΤΗ και στο ΠΑΠΑΤΖΗΛΙΚΙ!

Από μια άποψη όμως, εδώ που τα λέμε, βρίσκουν και τα κάνουν. Ποντάρουν, δηλαδή, στη λαγνεία του νεοέλληνα για το αυτοκίνητο και προεξοφλούν ότι, είτε με απόσυρση, είτε χωρίς, κανείς δεν θα αναβάλει τα σχέδιά του για απόκτηση νέου αυτοκινήτου. Για να δούμε όμως τι θα γινόταν αν αποφασίζαμε κάποτε συλλογικά να ΜΗΝ ΑΓΟΡΑΣΟΥΜΕ αυτοκίνητο για 6-7 μήνες, έστω κι αν το είχαμε προγραμματίσει! Τα δημοσιονομικά έσοδα θα κατέρρεαν σε χρόνο dt και θα αναγκάζονταν να επαναφέρουν άρον-άρον την απόσυρση. Εμπρός λοιπόν, ας κάνουμε μπάχαλο το κράτος τους που αποφάσισε να κάνει μπάχαλο τις δικές μας ζωές!

Οι Πεφωτισμένοι δεν συσκέπτονται όπου κι όπου...

Φώτα, κάμερα, πάμε: σκούρες ξύλινες επενδύσεις. Σκαλιστοί, πορφυροβαμμένοι τοίχοι. Χρυσοποίκιλτες βελούδινες πολυθρόνες. Τραπέζι από βαρύ, μασίφ ξύλο κερασιάς. Πολυτελή δερμάτινα σουμέν. Παχιά βυσσινί μοκέτα. Γιατί, βλέπεις, είναι οι Κεφαλές. Η αφάν γκατέ της ελληνικής τηλεπαρουσίασης. Οι κήνσορες, που ο Θεός να σε φυλάει από τους κεραυνούς της οργής τους. Οι Πεφωτισμένοι. Που δεν μπορούν να "συσκεφθούν", παρά μόνο στο παραπάνω σκηνικό του "Grande Bretagne". Και πρέπει να το ΕΠΙΔΕΙΚΝΥΟΥΝ κιόλας, on camera, στο "λαουτζίκο" που ξεροσταλιάζει κρεμάμενος απ' τα χείλη τους κάθε βράδυ στις οκτώ. Α, όλα κι όλα: η... μαχόμενη δημοσιογραφία δεν συσκέπτεται όπου κι όπου!

Για όσους αρέσκονται στη σημειολογία (και δεν έχουν μνήμη αμοιβάδας, αλλά απεναντίας δεν ξεχνούν αυτά που κάνουν αλγεινή εντύπωση), αυτή δεν ήταν παρά η λογική, επαγωγική εξέλιξη των "debates" του 2004 και του 2007. Όταν οι (δικές τους) κάμερες ανήγαγαν σε γεγονός της βραδιάς την... άφιξη των Πεφωτισμένων, μέσα στις Cayenne και στα Grand Cherokee τους -πολλοί μάλιστα με σωφέρ. Γιατί Αυτοί ήταν οι πραγματικοί πρωταγωνιστές των debates. Σε ρόλο κομπάρσου οι λεγόμενοι "πολιτικοί αρχηγοί". Συνηθισμένοι άλλωστε στο ρόλο αυτό, οι τελευταίοι. Μόνο που, από την πολλή συνήθεια, δεν αρκούνται πια να γίνονται γιουσουφάκια μόνο στα αφεντικά των Πεφωτισμένων. Υποβάλλουν πλέον ευπειθώς και σ' Αυτούς τα σέβη τους.

Δεν είμαι θαυμαστής της Αλέκας σε κανένα επίπεδο. Ούτε στο ιδεολογικό, ούτε στο δεοντολογικό, ούτε στο αισθητικό. Αλλά σήμερα, της έβγαλα το καπέλο. Που τόλμησε να "βγάλει γλώσσα" στους Πεφωτισμένους της δημοσιογραφικής οίησης.

(Υ.Γ.: Η παραπάνω φωτογραφία είναι προφανώς χθεσινή. Οι εικόνες από την αποψινή σύσκεψη, ούτε μια ώρα πριν γραφτούν αυτές οι αράδες, ήταν ακόμα μεγαλοπρεπέστερες...)