24/8/09

Burn, baby, burn! (Η δικαιοσύνη της Φύσης ως απάντηση στην αυθαιρεσία της Δικαιοσύνης)


Χωρίς τσίπα -ως συνήθως- τα κανάλια έκαναν για μια ακόμη φορά το τρομολαγνικό τους "καθήκον". Έχοντας ξεσαλώσει επί τριήμερο -βούτυρο στο ψωμί τους άλλωστε ήταν οι πυρκαγιές, εν μέσω ενός άνυδρου ειδησεογραφικά Αυγούστου-, δεν έχουν σταματημό να μας βγάζουν σε ζωντανές συνδέσεις τις "κραυγές αγωνίας" διαφόρων κατοίκων των καιόμενων περιοχών, που ολοφύρονται για τις περιουσίες τους οι οποίες ακολούθησαν τη μοίρα των δέντρων που... ακουμπούσαν τα κλαδιά τους πάνω σ' αυτές.

Και ενώ περισσεύουν τα on-camera κλαψουρίσματα και οι κατάρες για την ανικανότητα και την απουσία του κράτους, αποτελεί είδος εν πλήρη ανεπαρκεία ο προβληματισμός για το ΠΩΣ κατάφεραν όλοι αυτοί που σήμερα χτυπιούνται, να χτίσουν ΜΕΣΑ στο δάσος. Τα ρίχνουμε όλα -έστω και δικαίως- στην κυβερνητική ανικανότητα, αλλά τουμπεκί για τις ευθύνες που έχουμε ΕΜΕΙΣ, "ο παροιμιώδης μέσος ανθρωπάκος", ο οποίος με το μικροαστικό του όνειρο για μεζονέτα "μακριά από τα γκέτο των αλλοδαπών" είναι ο ΗΘΙΚΟΣ ΑΥΤΟΥΡΓΟΣ για ό,τι συμβαίνει φέτος, για ό,τι συνέβη πρόπερσι, για ό,τι συμβαίνει διαχρονικά. Κουράστηκα τις τελευταίες μέρες ν' ακούω για ένα σωρό "συνοικισμούς" και "οικοδομικούς συνεταιρισμούς" που επλήγησαν, χωρίς κανένας να αναρωτιέται πώς ξεφύτρωσαν όλοι αυτοί οι "συνοικισμοί" σαν τα μανιτάρια μέσα στο δάσος. Αν δεν ήταν "ο παροιμιώδης μέσος ανθρωπάκος" για να νομιμοποιήσει ηθικά (μέσω της ζήτησης) τις "οικιστικές πιέσεις" -τις οποίες οι εφημερίδες θεωρούν και... κινητήριο μοχλό ανάπτυξης στις περισπούδαστες "αναλύσεις" των οικονομικών τους σελίδων- στις περιοχές που κάηκαν (και σε όσες θα καούν στο μέλλον), κανένας υπουργός, βαρήκοος ή μη, δεν θα γινόταν τόσο εύκολα γιουσουφάκι του κάθε μπετατζή.

Ας μη διαμαρτυρόμαστε λοιπόν, και κυρίως ας μην κλαψουρίζουν εκείνοι οι οποίοι είναι οι πρώτοι που σήμερα θα έπρεπε να κρύβονται από ντροπή. Όπως έστρωσαν, θα κοιμηθούν. Και, προσωπικά, τα συναισθήματα που εφεξής θα τρέφω γι' αυτά τα προκλητικά κλαψουρίσματα της αυθαιρεσίας, ελάχιστα θα απέχουν από τα συναισθήματα του Νέρωνα. Αν δεν κάνω λάθος, κάπου εκεί ανάμεσα στο Γραμματικό και στο Μαραθώνα βρίσκεται (ή βρισκόταν) ένας οικοδομικός συνεταιρισμός δικαστών, τα λεγόμενα "Δικαστικά". Ας απαντήσει ο καθένας μας, με το χέρι στην καρδιά, αν θεωρεί ή όχι τη δικαιοσύνη της Φύσης δίκαιη απάντηση στην αυθαιρεσία της Δικαιοσύνης.

Πρέπει να καταλάβουμε κάποτε, ότι αυτή η φαρσοκωμωδία τής όποτε-μας-συμφέρει-αλληλεγγύης ήρθε η στιγμή να σταματήσει. Όχι άλλα (κροκοδείλια) δάκρυα. Ώρα για κοινωνικό αυτοματισμό!

3/8/09

Κάνε στην άκρη να περάσω -είμαι ο Δήμαρχος, ρε!


Αξίζει να περάσει κάποιος μια βόλτα από το υπόγειο πάρκινγκ (ανοιχτό στους πολίτες, έναντι αντιτίμου) το οποίο βρίσκεται στα έγκατα του δημαρχείου Αμαρουσίου. Όχι βέβαια για να... θαυμάσει τη διαρρύθμιση των χώρων του, όσο για να δει άλλα πράγματα θαυμαστά, που μαρτυρούν τη... σεμνότητα και την ταπεινότητα ορισμένων δημοτικών αρχόντων.

Συγκεκριμένα, όταν έρθει η ώρα να πληρώσει (και να παραλάβει το αυτοκίνητό του) ο επισκέπτης, θα πρέπει να κατευθυνθεί στο φυλάκιο το οποίο βρίσκεται στην είσοδο του πάρκινγκ, αμέσως μετά από τη ράμπα της καθόδου. Αριστερά και δεξιά από το φυλάκιο αυτό, υπάρχουν μερικές θέσεις οι οποίες έχουν ειδική σήμανση (με ταμπέλες στους τοίχους) για τους... πατρικίους του δήμου: το δήμαρχο, τους αντιδημάρχους κ.λπ. Ως εδώ, όλα δείχνουν να έχουν σχεδόν καλώς. Εκτός από μια "λεπτομέρεια"...

Παρατηρώντας, λοιπόν, λίγο επιμελέστερα τη μπλε απαστράπτουσα "Μερτσέντες" με αριθμό κυκλοφορίας ΖΗΙ-7641 η οποία είναι παρκαρισμένη στη θέση με την ένδειξη "ΔΗΜΑΡΧΟΣ" (ακριβώς δίπλα στο φυλάκιο), θα δει κάποιος τον ΜΠΛΕ ΦΑΡΟ ΑΝΑΓΚΗΣ (γνωστό και ως "καρούμπαλο") να μοστράρει στο κέντρο του ταμπλώ, ακριβώς πίσω από το παρ-μπριζ! Ω, ναι! Σαν εκείνον που βλέπουμε σε αστυνομικές χολυγουντιανές παραγωγές, και που -εις τα καθ' ημάς- τον χρησιμοποιούν συμβατικά αυτοκίνητα της αστυνομίας, υπουργικές λιμουζίνες, αυτοκινητοπομπές που κουβαλάνε "επώνυμους" κ.λπ. προκειμένου οι... κοινοί θνητοί να τους ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΔΡΟΜΟ!

Εμφανής ο συμβολισμός που θέλει να περάσει ο δήμαρχος: Κάνε στην άκρη να περάσω, απόψε θα σε... προσπεράσω. Ξέρεις ποιος είμαι εγώ, ρε; Δεν είμαι ο πάσα ένας δημότης, είμαι ο Δήμαρχος Αμαρουσίου με τ' όνομα! Άλλωστε, και η πλατινέ σύζυγος δεν μπορεί να περιμένει με το... πόπολο στα μποτιλιαρίσματα. Βιάζεται να πάει για πεντικιούρ στο "Νύχι-Νύχι"...

Αν ακόμα αναρωτιέστε ποια είναι άραγε η πραγματική ανάγκη για "καρούμπαλο" σε δημαρχιακή λιμουζίνα, θα σας απαντήσω ότι αυτά συμβαίνουν στην Ελλάδα, τη χώρα της αυθαιρεσίας και της ματαιοδοξίας. Τη χώρα, όπου το μέγεθος -της προσωπικότητας, ε; Πού πήγε το μυαλό σας;- το μετράνε με το... "καρούμπαλο" πίσω από το παρ-μπριζ!