Όσοι έχουν ασχοληθεί λίγο με την πρόσφατη ιστορία της Γερμανίας –μιας χώρας στην οποία εσχάτως αρεσκόμαστε να βλέπουμε μάγισσες και δράκους–, μπορούν να διαπιστώσουν αβίαστα ότι η κατάσταση της οικονομίας της Ελλάδας θυμίζει πλέον έντονα την πολιτική κατάσταση στην πρώην Ανατολική Γερμανία (ΓΛΔ) λίγο πριν, αλλά και λίγο μετά από την πτώση του Τείχους.
Μήνες πριν από την πτώση είχε ήδη ξεκινήσει το κύμα μαζικής εξόδου πολιτών από τη χώρα μέσω των "διακοπών" στην Ουγγαρία (η οποία είχε ήδη ανοίξει τα σύνορά της με την Αυστρία), αλλά ο Χόνεκερ περί άλλα ετύρβαζε. Καμία αυτοκριτική, κανένας προβληματισμός, μόνο υμνολόγια στα «επιτεύγματα του Σοσιαλισμού» και απαξιωτικές κρίσεις, του τύπου «δεν θα χύσουμε ούτε ένα δάκρυ γι’ αυτούς», προς τους πολίτες που εγκατέλειπαν τη χώρα. Παράλληλα, γιόρταζε τα σαραντάχρονα της ΓΛΔ με φιέστες και παράτες, διαβεβαιώνοντας τους προσκεκλημένους του ότι «ο Σοσιαλισμός σε γερμανικό έδαφος εδράζεται σε σταθερά θεμέλια».
(Τι μας θυμίζουν αυτά εις τα καθ’ ημάς; Ίσως τις βαρύγδουπες δηλώσεις «δεν θα την πληρώσει ο κοσμάκης», που έκανε ο Γιώργος στις Βρυξέλλες το Δεκέμβριο –τότε δηλαδή που νόμιζε ότι μπορούσε να το παίξει σκληρός– και αργότερα, όταν οι υπουργοί του τραβούσαν δήθεν «κόκκινες γραμμές» και δεν συζητούσαν για περικοπές στον 13ο και στον 14ο μισθό.)
Αμέσως μετά την πτώση του Χόνεκερ (μέσω εσωκομματικής συνωμοσίας στο Πολίτμπυρο του SED), ο νέος ηγέτης της χώρας, ο Έγκον Κρεντς, έκανε κάποια δημόσια αυτοκριτική για τα «λάθη του παρελθόντος» και υποσχέθηκε «μεταρρυθμίσεις», χωρίς όμως να ικανοποιεί το λαό που ήδη είχε ξεκινήσει να κατεβαίνει στους δρόμους με μεγάλες διαδηλώσεις σχεδόν καθημερινά και ζητούσε ελεύθερες εκλογές.
(Τι μας θυμίζουν αυτά εις τα καθ’ ημάς; Ίσως την παραδοχή του Γιώργου περί «απώλειας της εθνικής κυριαρχίας», τα πρώτα φορομπηχτικά μέτρα του Φεβρουαρίου, που φυσικά δεν έπεισαν τις αγορές, καθώς και τα επόμενα, σκληρά δημοσιονομικά μέτρα του Μαρτίου συνοδευόμενα από διαβεβαιώσεις ότι «έχουμε πλέον το πιστόλι στο τραπέζι» μετά από τη θριαμβολογική ανακοίνωση του περιλάλητου «μηχανισμού στήριξης». Όλα αυτά, όπως ήταν επόμενο, εξακολούθησαν να μην πείθουν κανέναν και τα spreads τραβούσαν την ανηφόρα με σημαίες και με ταμπούρλα.)
Όταν στο Βερολίνο έπεσε πια και το Τείχος, η ηγεσία της χώρας εξακολουθούσε να εμμένει αδιαπραγμάτευτα στην κρατική οντότητα της ΓΛΔ ως ανεξάρτητης χώρας.
(Τι μας θυμίζουν αυτά εις τα καθ’ ημάς; Ίσως τις ψευτομάγκικες δηλώσεις του Γ. Παπακωνσταντίνου για «απώλεια των πουκαμίσων των κερδοσκόπων» που, όπως
έγραψε το φίλιο blog antinews, εξελίσσεται σε απώλεια των δικών μας… εσωρούχων από τους κερδοσκόπους.)
Τελικά, η κρατική και κομματική ηγεσία της Ανατολικής Γερμανίας, παρά τις «ενέσεις μεταρρυθμίσεων» που επιχείρησε απεγνωσμένα να κάνει, δεν άντεξε ούτε έναν μήνα μετά από την πτώση του Τείχους. Κατέρρευσε σύσσωμη υπό το βάρος της γενικευμένης λαϊκής απαίτησης για εκλογές και –κυρίως– για διάλυση της ίδιας της χώρας και για επανένωση με τη Δυτική Γερμανία.
(Τι μας θυμίζουν αυτά εις τα καθ’ ημάς; Τίποτα προς το παρόν, αλλά ίσως σύντομα να μας θυμίζουν τη –de jure πλέον– χρεωκοπία και την αναγκαστική αναδιαπραγμάτευση του χρέους μας.)
Η επανένωση της Γερμανίας, για τους πρώην Ανατολικογερμανούς πολίτες, δεν ήταν το τέλος του δρόμου. Απεναντίας, ήταν μόνο η αρχή, με την ανεργία να γιγαντώνεται στα πρώην ανατολικά ομόσπονδα κράτη και το νεοναζισμό να βρίσκει πρόσφορο έδαφος στις μάζες που ένιωσαν να ρίχνονται στο περιθώριο.
Μήπως και η –αναπόφευκτη, όπως όλα δείχνουν, αργά ή γρήγορα– επαναδιαπραγμάτευση του χρέους θα είναι μόνο η αρχή για τους Έλληνες πολίτες;
